Mężczyzna opowiadający historię Cardii zawiesił głos. Na chwilę oddał scenę szumiącym liściom pobliskiego lasu, wyjącemu wiatrowi i ognikom strzelającym na palenisku. Zebrani wokół wpatrywali się w niego, czekając na dalszy ciąg opowieści.
Inaczej wyobrażał sobie skrzydlatych mieszkańców Hyrule z nacji Rito. Mniej bojowych, a bardziej dyplomatycznych. Tymczasem szybko przekonał się, że dla ochrony swoich bliskich i własnej małej ojczyzny gotowi są zaryzykować wszystko i stanąć do nierównej walki nawet ze Świętą Bestią.
Uwielbiam mroczną atmosferę pierwszego Pacific Rim. To towarzyszące produkcji Guillermo Del Toro poczucie beznadziei wynikające z pogarszającej się z każdą chwilą sytuacji na Ziemi. Do dzisiaj zachwyca mnie majestatyczność walczących tam jaegerów i kaiju, których każdy krok i każdy wyprowadzony cios mają wyczuwalny ciężar. Kontynuacja była dla mnie rozczarowaniem, pozbawionym tych głównych atutów kinem czysto rozrywkowym. Z nadziejami siadałem do animowanej serii Pacific Rim:...
Cardia nie tęskniła za dawnym życiem. Za tamtym pustym domem, za samotnością i brakiem perspektyw. Teraz wokół niej działo się wiele. Problemy zdawały się piętrzyć i coraz bardziej przytłaczać, ale wolała to i gwarne śniadania z nowymi kompanami, niż kolejny ponury dzień spędzony w rodzinnej posiadłości.
Niepokojące wieści dotyczące Wielkiego Lasu Hyrule na pewno nie dodawały mu pewności siebie. Odkąd jednak usłyszał, że właśnie tutaj ukryty może być Master Sword, wiedział, że będzie musiał stawić czoła lękom i wszelkim przeciwnościom. Potrzebował jedynej broni zdolnej uwięzić złą moc, by móc zmierzyć się z Ganonem i uratować księżniczkę.
Nowe kawałki drewna ożywiły przygasające jeszcze przed momentem ognisko. Mogło w ten sposób nadal zapewniać ciepło podczas dalszej części opowieści. Historia dziewczyny z trucizną w ciele silniejszą niż najmocniejszy kwas zaciekawiła zgromadzonych na tyle, że teraz wsłuchiwali się w nią z uwagą. Chłonęli kolejne fakty, podążając za przewodnikiem, który prowadził ich wyobraźnię do dawnego Londynu z innej rzeczywistości.
Słońce skryło się za horyzontem, a temperatura na pustyni zaczęła szybko spadać. Widok zapierał dech w piersiach. Pofalowane morze piasku łączyło się w oddali z ciemnogranatowym jednolitym całunem nocnego nieba, które rozświetlały liczne gwiazdy. W takiej oto przepięknej scenerii Riju czekała na Linka w wyznaczonym punkcie gotowa do walki w imieniu całej swojej nacji.
Wieczór był ciepły i bardzo przyjemny. Księżyc rozświetlał polanę pod lasem, na której zgromadzona była grupka osób. Wpatrzeni w płomienie tańczące na wrzuconych wcześniej kawałkach drewna, wędrowcy siedzieli zgromadzeni wokół ogniska. Odpoczywając po kolejnym dniu marszu, dzielili się niezwykłymi opowieściami, które poruszały wyobraźnię.
Dostanie się do stolicy Gerudo okazało się dużo bardziej kłopotliwe niż przypuszczał. Nie tylko musiał, podobnie jak wcześniej w przypadku miast Zory i Goronów, stawić czoła ekstremalnym warunkom. Zderzył się też ze zwyczajem zakazującym mężczyznom wstępu za mury stolicy nacji kobiet.
Podzielone na drużyny siły Jump Force przemierzały kolejne obszary Ziemi, konfrontując się z namierzonymi replikami Galeny. Czas uciekał, a jej kopie tylko go jeszcze bardziej trwoniły, prowokując niepotrzebne interwencje w Japonii czy Francji. Mnie przypadła w udziale wizyta w Nowym Jorku, gdzie u boku Luffy’ego i Boi Hancock szukaliśmy pomocnicy Prometheusa.
